Donderdag, 2 september 2004
Frank's tweede Ikea marteling
Wederom heb ik Frank weten te strikken om met mij naar de Ikea te gaan. Dit keer wilde ik er een kast kopen. Ik ben namelijk de laatste persoon op deze wereld die de Expedit nog niet heeft gekocht, dus het werd tijd. Afwijken is natuurlijk ronduit eng, ook ík ben immers een kuddedier, laten we wel wezen.
Deze ochtend bleek echter dat ik de betreffende kast voor de helft van het geld kon overkopen van Marieke, mijn (binnenkort) ex-huisgenootje. Ze gaat namelijk verhuizen naar een veel grotere en veel goedkopere kamer. Dat wil zeggen: antikraak. Ineens viel de reden om naar de Ikea te gaan zomaar weg. Ik voelde me nogal schuldig tegenover Frank, want hoe moet hij anders aan zijn wekenlijkse dosis zweedse gehaktballetjes komen? Gelukkig schoot me te binnen dat ik nog steeds mijn twee Thorgal posters (gekocht op de Haarlemse stripsdagen) moest voorzien van een lijst, een Ikea lijst! Verder wilde ik ook nieuwe tafelpoten kopen, want ik heb een leuke ideetje voor mijn nog te bouwen computertafel. De details over deze tafel zullen in een van de komende episodes vast wel verder worden uitgediept.
Eenmaal binnen bleek dat Frank door zijn vriendin (die het overigens niet leuk vindt dat ik al haar spaarzame Ikeatijd-met-Frank opsnoep) op was gedragen om ook een aantal lijstjes te kopen. Ik hoef me dus niet schuldig te voelen dat ik Frank telkens de Ikea-marteling toedien. De tafelpoten die ik op het oog had waren echter te hoog (70cm), mijn ideale computertafelhoogte is namelijk 63cm, dus die vielen af. Gelukkig zijn zowel Frank als ikzelf lijsttechnisch wel geslaagd. Ik heb twee metalen lijsten gekocht die mooi bij mijn metalen lampen en metalen spiegel boven de trap passen.
Na Frank's spiegel-ophang-trauma van de afgelopen keer had hij echter geen zin meer om de lijsten daadwerkelijk op te hangen. En ik ook niet. Nu staan ze dus ergens in de weg op de grond.
King size pläkzat
Nadat Frank mij had geholpen met het demonteren van Marieke's kast, was het tijd voor hem om naar huis te gaan. Ik ben toen maar alleen verder gegaan met het moeizaam omhoog slepen van de onderdelen van de kast. De kast stond binnen een kwartiertje in elkaar en fier overeind. Piece of cake, wat niet vreemd is als je al drie van dezelfde kasten voor anderen in elkaar hebt gezet. Het inrichten viel eigenlijk wel een beetje tegen. Ik vind de inhoud iets te kleurrijk, dus daar moet ik nog wat op verzinnen. 'k Ben immers geen dertienjarig paardrijdend meisje meer hè. Bovendien heb ik veel minder strips dan ik dacht, ook een tegenvaller.
Het inrichten was overigens ook een mooi moment om mijn map-met-papieren-die-ik-eigenlijk-nooit-meer-inkijk-maar-niet-weg-wil-gooien eens door te bladeren. Uiteindelijk heb ik bijna alles weggemikt. Lekker.
Overigens is dit de kast waar ik mijn cdrek (pläkzat) losjes op heb gebaseerd. Alleen is die van mij vier keer zo klein, en twee keer zo zwaar.
Martijn en CJ werken zich in het zweet
Martijn en Corjan zijn vanavond met z'n tweeën gaan squashen, dus die waren alleen nog in staat om het dopje van een bierflesje te wippen. Ze hebben me eigenlijk alleen maar in de weg gezeten. En ik maar zwoegen!
En dat de foto's zo verrot zijn, komt doordat ik mijn camera per ongeluk had ingesteld op lage resolutie. Ja, nóg lager. Niet zeiken, want de camera komt uit 1994, dus dat is cool en retro. Jazeker, een echte Apple Quicktake 100. En even een quote uit een site die over de camera gaat: "The Apple QuickTake 100 is a simple but well designed 'sexy' product which is easy and fun to use.". Dat jullie het even weten. Het zijn een van de beste 25 guldens die ik ooit heb besteed.