Donderdag, 29 april 2004
De wrat
Ik kan het me nog goed herinneren: het was juli 1997 en ik kwam voor het eerst mijn huidige zolder oplopen om te kijken of deze ruimte misschien wat voor mij en Martijn zou zijn. Terwijl ik de trap opliep inspecteerde ik het enige dat ik kon zien op dat moment: de muur aan het einde van het trapgat. Vrijwel meteen zag ik hem: de wrat.
Het was een vreemd soort uitstulping met een diameter ter grootte van een voetbal op de verder redelijk gave muur. Hij voelde niet hard zoals de rest van de muur, maar ook niet zacht zoals een flinke bonk kit. Het was redelijk stug, maar toch een beetje indrukbaar. Tijdens de eerste latexbeurt in 1997 heb ik een poging gedaan om 'm weg te halen, maar hij was toch te hard om zomaar weggekapt te worden. Omdat ik toen nog niet beter wist heb ik 'm maar laten zitten.
De afgelopen zeven jaar staarde hij me aan vanuit zijn hoekje daar bij het trapgat. En ik zweer jullie dat ik 'm vanuit een ooghoek soms zachtjes zag pulseren waarbij er een bijna onhoorbaar soppend geluid klonk. Als ik op de bank zat dan voelde ik zijn wratteogen in mijn achterhoofd priemen. Telkens als ik me dan omdraaide om te kijken waarom er koude rillingen over mijn rug liepen kon ik niets bijzonders zien aan de wrat. Hij zat daar maar... roerloos... maar toch...
Ieder jaar groeide de wrat een klein beetje... of was dat maar verbeelding? Ik wist in ieder geval zeker dat het met een van ons tweeën slecht zou aflopen... nog vóór deze zomer. En omdat ik toch nog graag de kerst zou halen heb ik me dan maar voorgemomen om de wrat voor eens en voor altijd uit de weg te ruimen.
Ik pakte mijn zware hamer en beitel en ik ging het gevecht aan! In eerste instantie wilde hij niet wijken. Hoe hard ik ook sloeg, hij veerde na ieder slag weer terug op zijn oude plek. De smeerlap had zichzelf goed verankerd in de muur. de muur.... De muur! Dát was natuurljk zijn zwakke plek! De kluisdeur is immers slechts zo sterk als de muur waarin hij zit verankerd. Ik besloot dus maar om de muur rondom de wrat weg te kappen en om zo de wrat te ondermijnen. Na een dik uur kappen gaf hij het dan uiteindelijk toch op en viel mij van de muur af. Ik meende zelfs nog een kleine doodskreet te horen, maar dat zou ook de wind kunnen zijn die langs mijn huis waaide op dat moment. De wrat was na zeven jaar eindelijk verslagen!
Ik heb het gat dat overbleef gevuld met grote gaten vuller, iets wat volgens mijn pa niet zo slim was aangezien de hoge prijs. Maar dat maakte me op dat moment niet uit! Ik zou die nacht goed slapen, de wrat was immers weg... voor altijd...
Slecht nieuws voor de kolenboer
In de tijd dat dit huis werd gebouwd (ik denk ergens rond 1930) was er uiteraard nog geen centrale verwarming aanwezig. Iedere verdieping had een eigen kolenkachel. Iedere kachel was aangesloten op de centrale schoorsteen en voor iedere kachel was er dus een gat in de muur die op deze schoorsteen uitkwam. Het gat voor de kachel op mijn verdieping zat er nog steeds, weliswaar verscholen achter een pijp, maar toch duidelijk aanwezig. Als ik alle muren tot een retestrak geheel zou willen vormen, dan moest dit gat gedicht worden.
Het was te groot om ineens op te vullen met grote gaten vuller, dus ik heb een reep karton opgerold en dat erin geplaatst (de schoorsteen doet al enkele decennia geen dienst meer, dus brandgevaar is er niet). Het vullen was daarna redelijk eenvoudig. Nu alleen nog drogen en bijschuren.
Het plafond stort in
Om de een of andere reden heeft het plafond van de dakkapel bij de keuken ergens gedurende het afgelopen jaar besloten om te gaan doorhangen. Omdat een doorhangende gipsen plaat in de keuken geen porem is, moest deze terug in het gareel worden geduwd. Het idee was om met behulp van een schroef links en een schroef rechts de plaat weer op de houten balk te monteren. Toen ik echter een schroef door de gipsen plaat boorde, bleek dat de spanning op de plaat zo groot was dat de kop van de schroef gewoon door de plaat werd getrokken. Hmmm... Dat lijkt me dus meer iets voor de vele malen grotere kluskwaliteiten van mijn vader. Hij komt het weekend meehelpen, dus dat zal allemaal wel loslopen.