Donderdag, 24 juni 2004
Gratis spotjes
Ik was afgelopen weekend op bezoek bij mijn pa in Geleen. Tijdens het eten kwam hij op het idee om eens in zijn kelder te spitten naar dingetjes die ik wellicht nog zou kunnen gebruiken in mijn kamer. Zo vonden we twee zwarte spotjes (model 1988) die ik wellicht wel eens zou kunnen gebruiken voor mijn woonkamer en mijn keuken. Ik had al eens wat rondgekeken naar verlichting, maar ik had nog niks gevonden. Tenminste niets betaalbaars, dus ik was wel blij met deze gift van mijn vader. Het was niet precies wat ik op het oog had, maar een gegeven paard, enz. Bovendien kan ik ze indien nodig nog wel eens een keertje een ander kleurtje geven.
Tijdens deze mooie donderdag-tv-avond stoorde ik me aan het feit dat ik niet eens de afstandbediening kon vinden omdat ik te weinig licht had. Hoog tijd dus om de spotjes op te hangen. Na de tien jaar stof te hebben verwijderd bleek dat de lak nog volledig gaaf was en dat de peertjes die er nog inzaten het zowaar nog deden ook. Wat een luxe, ophangen die spotjes!
Ik haalde de trapladder en besteeg deze met 't spotje, een schroevendraaier, enkele schroefjes en een kroonsteentje. (Ik had van tevoren uiteraard even gecontroleerd of de spanning van de kabels was gehaald). Ik bevestigde de draden van het spotje aan het kroonsteentje, en probeerde daarna het kroonsteentje te bevestigen aan de kabels die uit het plafond kwamen. Wat een gepiel! De kabeltjes schieten telkens uit het kroonsteentje als ik het schroefje wil aandraaien, en het zijn ook zukke kleine kutschroefjes, dus telkens die draden er terug instoppen. Springen ze er wéér uit, terug stoppen, eruit, erin, uit, in, uit, -*-TSJAKKZZK-*- -*-KRZZZZZZTZZZ-*- Koen hing dus ineens aan de 220. Wankelend op de bovenste trede van de trapladder, mijzelf afvragend welk persoon me met een sloophamer op mijn kop had geramd, probeerde ik het vuur dat zich over mijn haar had ontfermd te doven door hard met het spotje op mijn kop te rammen. Gelukkig ben ik niet van het trapladdertje gevallen, want dan had ik misschien wel bloedvlekken gemaakt op mijn mooie nieuwe witte muren. Blijkbaar moest het lichtknopje precies de andere kant op worden geklikt dan het lichtknopje ernaast. Was ik even vergeten. Kan iedereen gebeuren... Toch?
Enfin, de spotjes hangen nu en ik kan weer wat zien. Het was het waard. Bovendien vroeg ik me als kind al af hoe het zou zijn om aan de stroom te hangen. Nu weet ik het. Het is kut.
