Dinsdag, 27 april 2004
Het deurtje (V): Zucht
Na herhaalde pogingen om mijn geliefde deurtje te laten passen en sluiten is het met het extra opzetstukje dan eindelijk gelukt. 't Luikje past en sluit als een dolle.
Dit keer zal het dus niet door de tocht die in 't berghok rondwaait open worden gedrukt, en zal ik dus de hele avond kunnen doorslapen zonder dat ik me de tering schrik doordat 't deurtje van de muur afflikkert en mijn bed met een harde klap doet trillen. Pa: als je je afvroeg waarom er nog zoveel isolatiemateriaal in het hok zat dan weet je het nu: de buitenlucht heeft ondanks de isolatie die tegen het dak zit toch nog vrij spel binnen 't hok. Ach dan waait tenminste al het stof weg door de kieren. De enorm goed sluitende deur zal de tocht toch wel allemaal tegenhouden. ÍK heb het immers gemaakt!
Let ook op de lullig kleurende ster op het luik dat dienst doet als handvat. Die moet ik dus nog eens een keer een andere kleur geven, want dit ziet natuurlijk niet uit. Da's duidelijk.
Het was weer naadje
Martijntje was wederom op bezoek om in ruil voor enige pilsners wat te komen klussen. Dit keer waren de woonkamer en de keuken aan de beurt. Ook hier moeten de naden immers worden gevuld om het ooit een retestrak geheel te laten worden. Laat ik even vooropstellen dat ik zijn hulp zeer zeker waardeer en dat het ook heel erg gezellig was. Maar ik moet toch even zeggen dat hij niet de meest begenadigde naden-vuller is die er op deze planeet rondloopt. Na Anouck die zichzelf al tot de slechtste nadenvuller van het nieuwe decennium had uitgeroepen doet Martijn 't toch zeker niet slecht als trotse tweede. Hij deed zeer zeker zijn best, maar ik heb later extra hard moeten schuren om de misplaatste brokken vulspul van de muur af te krijgen.
Wat wel erg fijn was, was het feit dat hij zo'n lange gast is (6 meter 20 of zo). Hij kwam dus lekker makkelijk op plekken waar ik het trapje of een kratje voor nodig had. Ik heb 'm zo nu en dan wel eens een grijns zien onderdrukken als ik weer eens het kratje erbij haalde om in een hoekje te komen. Ach, míjn gevulde naden waren tenminste wél strak.
Maar Martijn nogmaals: ik vond het een leuke avond!
De groene muur (I)
Neen, ik ben zeker niet kleurenblind geworden, ik zie ook wel dat de muur op de foto zeer zeker niet groen is. Het is echter de bedoeling dat deze muur ooit groen gaat worden. Ik ben hier echter al de voorbereidingen voor het grote groene verffestijnn aan het treffen. Op de foto ben ik het stof aan het afnemen (lekker nuttig), maar ik wilde een verwijfde-homo-foto, dus vandaar. (Niet dat ik iets tegen wijven of homo's heb, hoor! Jezus, ik moet hier ook ieder woord op een weegschaal leggen. Niet dat ik iets tegen Jezus heb overigens.)
Ik heb deze dag nog wat gaten in deze muur gevuld om er straks een megastrakke groene muur van te kunnen maken. Maar eerst moet de gipsplaten zijmuur (op de foto links) nog worden gesloopt. Dat is echter een klus voor later, als de muren in de woonkamer en de keuken af zijn.
Schuren / rolgordijnen
Naast het zo subtiel en strak afwerken van de naden heeft Martijn ook nog wat anders gedaan: de jaloeziën die ophingen afgehaald, zodat ik binnenkort een beginnetje kan maken met het schuren van de raamkozijnen. Deze toch zeer zeker niet triviale klus heeft hij tot een verbluffend goed einde gebracht: de jaloeziën zijn weg.
Let bij de foto trouwens ook vooral op de heroïsche manier waarop Martijn de schroeven verwijdert! Dat is toch een lust voor het oog!
De buurmuur afsteken
Nadat Martijn naar huis was gegaan (het bier was op) heb ik nog even een beginnetje gemaakt aan het afsteken van de muur die aan mijn buren grenst.
Nu moeten jullie weten dat mijn buurmeisje (de veerien jarige Chantal) ook op zolder slaapt en dat haar bed tegen die muur aanstaat... ehm... Heb ik gehoord hoor! Na vier minuten steekwerk hoorde ik een tegenschuurgeluid. Telkens als ik even stopte met het schuren van de muur, maakte Chantal ook een schuurgeluid dat ik dan weer kon horen. Initieel vond ik dat wel grappig, maar toen ze niet ophield kreeg ik het vermoeden dat ze me wat duidelijk probeerde te maken. Gelukkig ben ik tijdens de oorlog uitstekend getraind in morse. Na even goed te hebben geluisterd, bleek het inderdaad een morse bericht te zijn. Ze schreef: "Kappen met die onzin, stomme stinkende eikel, ik probeer hier te zwelgen in mijn puberale ongelukkigheid" Dus toen ben ik maar gaan slapen.